Μέρα φθνιοπωρινή η σημερινή.
Κάθομαι στο γραφείο του σπιτιού με κοντομάνικο και μακρύ παντελόνι κι, όμως, νιώθω την ψύχρα του Σεπτεμβρίου.
Ήθελα εδώ και τόσες ημέρες να βρω τη διαύγεια να συγκεντρώσω μέσα μου όλα όσα συνέβησαν τις προηγούμενες ημέρες και να τα μοιραστώ.
Βλέπεις, ακόμη και η δημιουργική φάση πολλές στιγμές φέρνει υπερένταση και μια ευχάριστη αναστάτωση.
Μοιράζομαι, λοιπόν, μαζί σου τα πιο σημαντικά που πιστεύω ότι αξίζει να ξεχωρίσω από το προηγούμενο Σαββατοκύριακο.
Σαν σήμερα, μια εβδμάδα πριν, βρισκόμουν στο όμορφη νησί της Κρήτης.
Είχα τη χαρά να βρεθώ με αγαπημένα άτομα, γνώριμα, αλλά και νέα πρόσωπα, και να συνδεθούμε για έναν καλό σκοπό:
Να συζητήσουμε για το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά να αποκτήσουν μια υγιή σχέση με το φαγητό & το σώμα τους από μικρή ηλικία.
Ευχαριστώ πραγματικά μέσα από την καρδιά μου κάθε άτομο που παρευρέθηκε και με τίμησε με την παρουσία του.
Εκτιμώ τον χρόνο που μου αφιερώσατε και τη μοναδική ενέργειά σας.
Πιστεύω και εύχομαι ότι σιγά – σιγά τέτοιες ομιλίες καλλιεργούν τον σπόρο που θα αναπτυχθεί και θα ανθίσει στον δικό του ρυθμό, ώστε τα παιδιά της νέας γενιάς να μεγαλώσουν νιώθοντας μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και σεβασμό για το σώμα τους.
Χωρίς να νιώθουν ότι «πρέπει» να το αλλάξουν για να είναι αποδεκτά από την κοινωνία.
Θα μάθουν να υπερασπίζονται τον εαυτό και το σώμα τους και δεν θα δέχονται τα επικριτκά σχόλια που μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε.
Θα παίρνουν θέση, θα απαντούν, και το κυριότερο, θα γνωρίζουν βαθιά μέσα τους ότι δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτε και σε κανέναν με το σώμα τους.
Θα το αγαπούν και θα το εκτιμούν για αυτό που είναι, ένας πολύτιμος σύμμαχος που θα φροντίζουν με σεβασμό.
Θα γνωρίζουν ότι η αξία τους δεν εξαρτάται από το μέγεθός του σώματός τους και θα σέβονται τις ανάγκες τους.
Να επουλωθεί επιτέλους αυτό το συλλογικό τραύμα ντροπής και ενοχής που έχει δημιουργήσει η τοξική κουλτούρα της δίαιτας εδώ και τόσα χρόνια. Αρκετά!
Από τις πιο σημαντικές στιγμές για εμένα κατά τη διάρκεια των ομιλιών ήταν η συμμετοχή ενός 9χρονου παιδιού!
Η ομιλία δεν απευθυνόταν σε παιδιά, αλλά σε γονείς, κι, όμως, εκείνο συμμετείχε κάνοντας τις πιο εύστοχες παρατηρήσεις και ερωτήσεις.
Για εμένα αυτό αποτέλεσε τη μεγαλύτερη ικανοποίηση, καθώς τα παιδιά είναι το πιο ειλικρινές κοινό που μπορείς να έχεις.
«Πώς να κρυφτείσ απ’ τα παιδιάΈτσι κι αλλιώςτα ξέρουν όλα», Δ. Σαββόπουλος.
Ένας ακόμη λόγος, για τον οποίο ένιωσα μεγάλη χαρά, είναι το γεγονός ότι καταφέραμε (!!) να ολοκληρώσουμε το 2ο ψηφιακό βιβλίο με τίτλο «Πώς να δημιουργήσεις μια υγιή σχέση με το φαγητό – για όλη την οικογένεια», το οποίο είναι βασισμένο στη σοφία του Διαισθητικού Τρόπου Διατροφής.
Πρόκειται για μια ομαδική συνεργασία, για την οποία είμαι πολύ χαρούμενη.
Το βιβλίο αυτό νιώθω ότι μπορεί να προσφέρει στους φροντιστές σημαντικά ερεθίσματα που θα βοηθήσουν καθοριστικά στην απόκτηση μιας υγιούς σχέσης με το φαγητό τόσο για τους ίδιους όσο και για τα παιδιά τους.
Ανυπομονώ να το μοιραστώ και επίσημα μαζί σας.
Μέσα στις επόμενες ημέρες πιστεύω ότι θα ολοκληρωθούν τα τελευταία βήματα της διαδικασίας, ώστε να το καταχωρήσω στην ελληνική βιβλιοθήκη και να το αναρτήσω στην αντίστοιχη στήλη της ιστοσελίδας, από όπου θα μπορείτε να το κάνετε δικό σας!
Εύχομαι πραγματικά να σας φανεί βοηθητικό!
Φυσικά θα σας ενημερώσω εκ νέου όταν είναι διαθέσιμο για να το αποκτήσετε.
Αυτά είναι τα βασικότερα νέα της εβδομάδας που πέρασε, τα οποία ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.
Από όλα αυτά τα βιώματα αντλώ δύναμη για να συνεχίσω και έχω αρχίσει να νιώθω ακόμη περισσότερο ότι αξίζει -όσο μπορώ- να εστιάζω και στα παιδιά!
«Γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα», Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Με αγάπη,
Κωνσταντίνα
