Το άρθρο που διαβάζεις είναι κάτι διαφορετικό από ό,τι ίσως έχεις συνηθίσει μέχρι τώρα…
Δεν είναι τα λόγια μου, μα η κατάθεση ψυχής από ανθρώπους που μοιράστηκαν μαζί μας τη δική τους πορεία με τη δίαιτα.
Συχνά μακρόχρονη και ψυχοφθόρα.
Η πρόθεση δεν είναι να ξύσουμε επάνω σε παλιές πληγές ούτε να δημιουργήσουμε ένα αίσθημα μαυρίλας και απελπισίας.
Θέλουμε μονάχα να σου υπενθυμίσουμε πως δεν είσαι μόνος σου σε αυτό που περνάς.
Δεν έχει συμβεί μονάχα σε εσένα.
Αυτές οι ιστορίες θα μπορούσαν να είναι και η δική σου ιστορία.
Αυτά τα λόγια θα μπορούσαν να είχαν γραφεί από εσένα.
Είμαστε εδώ, είμαστε μαζί.
Σε ακούμε και σε καταλαβαίνουμε
Εδώ, όλα όσα έχεις ζήσει λαμβάνουν το σεβασμό που τους αξίζει.
Και εσύ την κατανόηση που τόσο καιρό αναζητούσες.
Η δική μου ιστορία ξεκινάει περίπου 25 χρόνια πριν και από ότι διαπιστώνω τώρα με πίκρα χωρίς λόγο, μιας και για 10 κιλά τα οποία είχα φυσιολογικά σαν κάθε λεχώνα, μπήκα στο τριπάκι της δίαιτας για να εμφανιστώ απαστράπτουσα στη βάφτιση της κόρης μου και να «βουλώσω»τα στόματα!
Ξεκίνησα δίαιτα όχι για να χάσω κιλά, αλλά για να λαμβάνω τροφή χαμηλή σε λιπαρά λόγω κληρονομικής χοληστερίνης. Την ακολουθούσα για 5 χρόνια και κατάλαβα μέσα από τις συνεδρίες με εσένα ότι δεν μου έφτανε το φαγητό και βασικά πεινούσα όλη την ώρα.
Η μεγαλύτερη ατυχία μου είναι ότι ξεκίνησα κατευθείαν στα βαθιά, μιας και την εποχή που θήλαζα διαφημιζόταν στα κανάλια η διαιτολόγος των διάσημων, η οποία προπληρωνόταν ανάλογα με τα κιλά που αποφάσιζε (αυτή) ότι έπρεπε να χάσεις και κατόπιν με διάφορα φακιρικά -που μόνο υγιεινά δεν τα λες- σε έφτανε στο στόχο (της).
Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους για μένα!
Φοβόμουν το φαγητό και το «κακό» που μπορεί να μου κάνει, αν φάω κάτι «λιπαρό». Ένοιωθα το φαγητό σαν εχθρό.
Πόση αγωνία, υποσχέσεις, πίεση να τα καταφέρω …το μάτι του τρελού, να προσπαθήσεις να πείσεις τον εαυτό σου ότι 120 γραμμάρια νερόβραστο, ανάλατο στήθος με μια ντομάτα σου αρέσει και σε χορταίνει και όταν έριχνες στο τέλος το μισό στα σκουπίδια να λες «Κοίτα τι καλή που είμαι, χόρτασα με 60 γραμμάρια» αντί να πεις «Δεν αντέχω πια ούτε να το βλέπω» …
Η κοινωνική μου ζωή είχε επηρεαστεί με την έννοια ότι, όταν έβγαινα για φαγητό με φίλους, αισθανόμουν ενοχές κάθε φορά.
Τα επίπεδα άγχους ήταν υψηλά και η ποιότητα ζωής μέτρια.
Δεν ήμουν παρών κάποιες φορές, όταν έτρωγα έξω και ένοιωθα ενοχές. Αυτό μου στοίχιζε σε αλληλεπίδραση και σύνδεση με τους γύρω μου.
Υπήρξαν βέβαια και στιγμές χαράς και επιτυχίας, γιατί στα τόσα χρόνια ήρθαν κι αυτές…με ψώνια, κομμωτήρια και “επιβραβεύσεις” του ταλαίπωρου κορμιού για τα δεινά που υπέστη μέχρι να ακούσει το περίφημο «Αδυνάτισες, αλλά πρόσεχε γιατί θα τα ξανά πάρεις» από την πεθερά ή τις κουνιάδες….
Και λίγο καιρό μετά, η προφητεία τους εκπληρωνόταν πάντα. Επιβίβαση στο τρενάκι. Γιατί η κατάσταση ήταν μόνιμα “Χάνω 5 -> παίρνω 10” , “Χάνω 7 ->παίρνω 20” , “Χάνω 10 -> παίρνω 30”.
Όσο περισσότερα κιλά, τόσο περισσότερο μαστίγωμα, ώσπου τα κιλά-“στόχος” εκείνης της λεχώνας φάνταζαν μακρινά και άπιαστα.
Κι ένας άνθρωπος που δεν είχε κάνει ποτέ δίαιτα τα πρώτα 30 χρόνια της ζωής του ,μέσα σε μια δεκαετία υπερδιπλασίασε το βάρος του πληρώνοντας επιπλέον μια περιουσία σε διαιτολόγους .
Κάπου εδώ ολοκληρώνεται το πρώτο άρθρο από αυτή τη νέα στήλη με ιστορίες αληθινές…από ανθρώπους, με τους οποίους έχουμε συζητήσει σε βάθος και έχουμε προσπαθήσει να ρίξουμε φως σε αυτή την τόσο πολύπλοκη μα ταυτόχρονα και μαγική σχέση: τη σχέση τους με το φαγητό.
Αν κάπου ανάμεσα σε αυτές τις γραμμές είδες κι εσύ ένα κομμάτι του εαυτού σου…θυμήσου!
ΔΕ φταις εσύ! Οι δίαιτες είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΕΣ να αποτυγχάνουν (με όποιο όνομα και αν σου πλασάρονται κάθε φορά)!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που θέλησαν να μοιραστούν μαζί μας δικές τους εμπειρίες, βαθύτερες σκέψεις και συναισθήματα…
Με αγάπη & σεβασμό προς όλους όσοι έχουν ταλαιπωρήσει την ψυχή, το μυαλό και το σώμα τους μέσα από το μάταιο αγώνα των διαιτών και του μίσους προς το σώμα,
Κωνσταντίνα
